55. Bu aralar çox qarışıq duyğular içərisindəyəm...Həmişə olduğumdan çox daha duyğusal, sonu olmayan fikirlərin arasında əzilir kimi hiss edirəm sanki... "Nə olub? Niyə beləsən? Nə baş verib?" deyə çox soruşur ətrafım, səbəbsizcə beləyəm deyəndə, inanmır kimsə, bəziləri sadəcə yola verir və ya bəziləri ərköyünlük etdiyimi düşünür.

Əslində sayacaq o qədər səbəblərim var ki, amma anlat desələr kəlimələrin gücü çatmayacaqmış kimi gəlir, ya da mənim gücüm, bilmirəm..."Üzüləcək səbəbi yoxdur, amma ağlayır" dediklərini də eşidirəm, çox da önəmsəmirəm açığı... Onlar məni, içimdə qopan fırtınanı bilməyənlər, görməyənlərdir çünki. Siz fikir vermisiz? insanlar küçələrdə, yollarda,hər yerdə, hər an, daima bir təlaş içindədilər. Bəzən düşünürəm, görəsən bu təlaşın içində dönüb həyatlarına baxmağa fürsətləri qalırmı? Bilirsiz, bəzən ən çox da nǝyǝ üzülürəm? Bu qaçışan insanların arasında mən sadəcə dayanmışam, olduğum yerdə sayırmışam kimi hiss edirəm. O qaçan insanlar bəzən elə sürətlə dəyir ki mənə, həyatıma, tarzlığımı itirirəm bəzən yıxılıram bəzənsə yıxılacaq kimi oluram... Həyat, zaman heç durmadan axıb gedir. Qaçışan insanlar, sürətlə axan zaman və sadəcə duran mən... Kaş zamanı tutub saxlaya bilsəm, "Dur, dayan yanımda, mənim ətrafı insanlardan hörülmüş divarlarımdaki təkliyimə sən şərik çıx. Mənimlə dayan, gücümü toplayanda, yeni-yeni yeriməyi öyrənən uşaqlar kimi bu qaçışan insanların arasında addım atmağı, yıxılmamağı bacaranda, mənimlə birlikdə axıb gedərsən, mənimlə birlikdə köçüb gedərik bu havatdan "deva bilsəm